Biznes i rozwój Lifestyle

Dlaczego nie mam celu w życiu i nie zamierzam wieszać się z tego powodu?

Jestem właśnie po dość trudnej rozmowie. Takiej, podczas której ktoś mówi, ktoś krzyczy, ktoś płacze i ktoś musi wyjść. Takiej, w trakcie której usłyszałam, że nie mam celu w życiu i jak ja sobie wyobrażam dalsze funkcjonowanie.

Pomyśleć, że zaczęło się od tematu zwiększania zasięgu na blogu…

Nie mam celu w życiu, czy to czyni mnie gorszym?

W trakcie wspomnianej rozmowy ponad kilkanaście razy usłyszałam, że MUSZĘ ZNALEŹĆ W ŻYCIU CEL.

Żeby przybliżyć Wam otoczkę sprawy, musiałabym opisać tu rzeczy, których opisywać nie chcę, bo czasy brania innych na litość dawno mi już minęły. Moje dzieciństwo nie było łatwe (ha, a czyje było?) z kilku powodów. Przez to byłam cicha i trochę zahukana. Problemy emocjonalne i to silne były dla mnie codziennością. Instytucja szkoły mogła dla mnie nie istnieć (samą naukę zaś uwielbiałam), było więc kilka wizyt u pedagoga, który powtarzał, że muszę chodzić do szkoły, bo rodzice będą mieli przeze mnie problemy. Byłam też u psychologów, którzy niczego nowego do mojego życia nie wnieśli. I tak przez 20 lat.

Każdej jednej rzeczy, która dotyczyła kwestii mojej psychiki, nauczyłam się sama. To, jak teraz wygląda moje życie, to w większości moja zasługa.

Nauczyłam się, że religia niszczy ludzi.

Nauczyłam się, że toksyczne relacje niszczą ludzi.

Nauczyłam się, że nie można produkować kolejnego człowieka, dopóki nie poukłada się samemu ze sobą.

Nauczyłam się odnajdywać szczęście w drobnych pierwiastkach codzienności.

Nie mam celu w życiu, czy to źle?

Wiecie (a jeśli nie wiedzieliście, to teraz już wiecie), że jestem copywriterem. Tworząc wpisy zawsze sprawdzam, na które frazy chcę ukierunkować konkretny post. Wpisałam więc „nie mam celu w życiu” i co? 131 000 000 wyników. Słownie: sto trzydzieści jeden MILIONÓW stwierdzeń, że ktoś nie ma celu w życiu.

Zdesperowani ludzie piszą na forach:

  • mam 25 lat i zero celu w życiu,
  • mam 30/40 lat i nie mam celu,
  • mam 18 lat i przegrałam życie.

No bo przecież jak kończysz szkołę i nie wiesz, jakie studia wybrać, to do niczego się nie nadajesz i jesteś życiowym przegrywem, prawda? Jak lubisz pisać wiersze to i tak musisz robić inżyniera, bo humaniści to nieuki pracujący w McDonaldzie, prawda? Mogłabym tak wymieniać w nieskończoność.

 

 

Pst! To też jest fajne 🙂

Jak znaleźć cel w życiu (jak ja to widzę)?

Zdarza Ci się płakać z poczucia bezsilności i bycia niewystarczająco dobrym? Masz depresję, bo czujesz silną presję znalezienia życiowego celu? Zdarzają Ci się myśli samobójcze?

Nie martw się, znalezienie celu nie jest takie trudne. Możesz to zrobić w 5 minut! Tak, dobrze widzisz, w 5 minut! Wystarczy, że weźmiesz do ręki kartkę i długopis, a przez następne 5 minut skupisz się tylko na tej jednej, prostej czynności. Wypisz rzeczy, które lubisz lub chciałbyś robić, nie ograniczaj się i pisz wszystko, co przyjdzie Ci na myśl. W momencie, w którym popłaczesz się nad kartką, znalazłeś swój cel!

Jeśli Ci się nie udało, zapraszam Cię do mojego e-booka, w którym krok po kroku przeprowadzę Cię przez proces poszukiwania celu. Gwarantuję, ta książka odmieni Twoje życie. Promocja tylko do północy!

Serio, znalazłam coś tego typu na pierwszych stronach Google! Tak tworzy się posty, kiedy „Biblia copywritingu” Pana Puzyrkiewicza wchodzi za mocno.

Wiecie, co mi to przypomina? Cudowny sposób na to, jak poradzić sobie z zaparciami.

Męczą Cię uporczywe zaparcia? Ta prosta metoda pozwoli Ci wysrać się w ciągu następnych 5 minut! Tylko 5 minut i Twoje jelita będą jak nowe. Weź do ręki cegłę i walnij się w czoło. Im mocniej uderzysz, tym szybciej zesrasz się z bólu.

Nie pomogło? Tylko dziś do północy możesz skorzystać z 70% rabatu na poradnik, z którego dowiesz się, pod jakim kątem trzymać cegłę, żeby ból sam otworzył Twoje zwieracze. Szybko i bez wysiłku. Spiesz się!

Nie wiem, co bardziej mnie przeraża. Eksperci od wszystkiego tworzący coachingowe poradniki czy to, że niektórzy naprawdę uzależniają swoje szczęście od tego najważniejszego celu! Zamiast żyć szukają informacji i trafiają na takie dziadostwo. Robią testy i kupują książki by dowiedzieć się, co mają robić w życiu. Pytają o rady ludzi, którzy w dupie byli i gówno widzieli. To, co dla Ciebie ma stać się wyznacznikiem szczęścia, dla innych jest warte 15 złotych, które zostaje im ze sprzedaży książki po odprowadzeniu podatków.

nie mam celu w życiu

Musisz znaleźć swój życiowy cel! 

– Czy Ty w ogóle wiesz, co chcesz robić w życiu? Jaki masz cel? To tak, jak z grupą docelową na blogu. Jak nie sprecyzujesz, do kogo piszesz, to będziesz pisać sama dla siebie. Jak nie sprecyzujesz, co chcesz robić w życiu, to po co żyjesz?

– Czy to znaczy, że mam iść się powiesić?

– Oczywiście, że nie. Ale zobacz. Anka chciała dobrze zdać maturę, robiła kilka podejść i zdała. Zrobiła licencjat, teraz robi magisterkę, do tego dostała się na renomowaną uczelnię w stolicy. Ma dwie prace i dobrze zarabia. Stawia sobie cele, osiąga je i podnosi poprzeczkę coraz wyżej.

– Ale ta sama Ania czasem dzwoni i płacze mi w telefon. Nie lubi swoich studiów, nie chce z nimi wiązać przyszłości i nie lubi aktualnej pracy. Miewa stany depresyjne i nie czuje się szczęśliwa…

– Ale stawia sobie cele i je osiąga!

Imiona zmienione, ale taki dialog naprawdę miał miejsce.

 

Ile razy ktoś Ci mówił, że MUSISZ?

  • Musisz dobrze zdać maturę, najlepiej jak nawięcej przedmiotów na poziomie rozszerzonym.
  • Musisz dobrze wybrać studia (masz szczęście, jesli jesteś w tym gronie, które w wieku 19 lat wie, co chce dalej robić, bo jak nie, to trochę gorzej).
  • Musisz znaleźć drugą połówkę, z którą będziecie się we wszystkim zgadzać.
  • Musisz studiować techniczny kierunek, a po zajęciach i w weekendy dorabiać, inaczej jesteś leniem.
  • Musisz wyszumieć się na studiach, bo potem zostanie Ci tylko mąż/żona.
  • Musisz wziąć ślub po kilku latach związku. I koniecznie mieć wesele!
  • Musisz mieć dzieci. Byle nie jedno, bo będzie mu smutno. I nie więcej niż troje, bo będziesz chodzącym 500+.
  • Musisz, kobieto, być kobietą niezależną – mieć dobrą pracę, spełniać się zawodowo, kochać bezgranicznie dzieci, dbać o męża, mieć czysto w domu. Dwudaniowy obiad i domowe ciasta też musisz robić. I pamiętaj, że mądra kobieta musi sobie doskonale radzić zarówno w szczęśliwym małżeństwie, jak i wtedy, gdy zostaje samotną matką.
  • Musisz, mężczyzno, dobrze zarabiać – pieniądze są Twoją przepustką do życia. Znajdź sobie piękną kobietę, dbaj o nią i rozpieszczaj, ale nie pozwól zapomnieć, kto rządzi w domu. Miej jaja.
  • Musisz być spokojna i opanowana, krzyki i brak panowania nad sobą to słabość charakteru.
  • Musisz wstawiać do social mediów zdjęcia z uśmiechniętymi twarzami.
  • Musisz pracować na etat, żeby zapewnić sobie stabilną sytuację finansową.
  • Musisz pracować 20 godzin na dobę, jeśli wybrałeś ścieżkę przedsiębiorcy. Pamiętaj, przedsiębiorca nie marnuje czasu na sen!
  • Musisz być fit. Jeśli nie jesteś fit, to mów, że akceptujesz swoje ciało i szerzysz bodypositive (zwłaszcza, jeśli tak nie jest).
  • Musisz mówić, że dzieci z wadami wrodzonymi i deformacjami są piękne i inteligentne. Nawet, jeśli nie są.
  • Musisz być feministką. Albo nienawidzić feministek. To zależy, po której stoisz stronie.
  • Musisz wierzyć w Boga. Chrześcijańskiego, rzecz jasna. Musisz szanować Biblię, Koran już niekoniecznie. Lub na odwrót.

Jak tak teraz czytam te wszystkie „musisz”, to współczuję wielu ludziom. To są dziesiątki decyzji dziennie, podejmowanych w zgodzie z priorytetami ustalonymi z góry. I nawet nie dziwię się, że mnóstwo osób żyje w taki sposób. Od dziecka wpaja im się to, co „muszą”, zaś lista tych rzeczy i zachowań nie ma końca. Nie ma czasu na pobycie z własnymi myślami i zastanowienie się, czego tak naprawdę oczekujemy od życia. Albo czego absolutnie nie chcemy.

Te wszystkie decyzje nie są złe same w sobie. Pod warunkiem, że CHCESZ tak żyć, bądź przynajmniej tak Ci się wydaje w danym momencie. Z upływem czasu zmienia się nie tylko nasz wygląd, ale i podejście do życia. Poglądy sprzed dziesięciu lat mogą być teraz nieaktualne i nie powinno to nikogo dziwić.

Twoje życiowe cele nigdy nie będą wystarczające…

Tej toksyczności nie widać na pierwszy rzut oka. Wręcz przeciwnie, łatwo ubrać ją w łatkę „martwię się o Ciebie” czy „dbam o Twoją przyszłość”.

Pomyśl. Jeśli jesteś na tej stronie to znaczy, że szukasz informacji o życiowym celu. Może, podobnie jak mi, ktoś Ci powiedział, że musisz go znaleźć jak najszybciej, bo inaczej życie przecieknie Ci przez palce.

Tylko jak zdefiniować ten cel? Widzisz, wbrew pozorom ludzie, którzy mówią o wyznaczaniu celów rzadko kiedy mają na myśli to, co naprawdę chcesz robić.

  • Chcesz się wysypiać – codziennie bite osiem godzin. Co za marnotrawstwo czasu!
  • Chcesz zarabiać na bieżąco i wydawać pieniądze na podróże. Co za nieodpowiedzialność!
  • Chcesz być dobrym człowiekiem i żyć w zgodzie ze sobą. Okej, ale gdzie ten cel?

Gdzie cel, który można przełożyć na pieniądze? Bycie dobrym człowiekiem jest niemierzalne, ich zdaniem nie może więc być celem samym w sobie!

– Jaki jest Twój życiowy cel? – pytają.

– Chcę być szczęśliwa – odpowiadam.

– Ale jak to osiągniesz? Gdzie będziesz szukać dobrze płatnej pracy? Jakie studia wybierzesz? – bo tylko pieniądze i prestiż oparty na wykształceniu mogą dać szczęście, prawda?

„Życiowy cel” – słyszysz, jak to brzmi? To taka wartość na zawsze, najwyższa i najważniejsza, do której dążysz mimo przeciwnościom. Jeśli coś jest dla nas ważne, to nie zmieniamy co chwilę zdania w tej kwestii. Jak więc pogodzić to, że dziś jesteś fotografem amatorem i może założysz kiedyś firmę, ale w sumie to lubisz też pisać i myślisz o blogu? No, jeszcze poradnik fotograficzny, najlepiej w trzech częściach, każda sprzedawana po stówce na czysto to ujdzie, możemy to uznać za cel. Ale tak bajadurzyć, raz o tym, raz o tamtym?

Moja koleżanka, która – w przeciwieństwie do mnie – skończyła mechanikę, jakiś czas temu dzwoniła i opowiadała o swojej aktualnej pracy. Jest zadowolona, pieniądze są dobre, jej sytuacja jest stabilna. Ale żebyście słyszeli ją parę lat temu, jak była zajarana swoją kilkutygodniową podróżą maluchem po Europie! Wzięła oszczędności i wydała je na podróż. Przez całe studia wydawała wszystkie pieniądze na to, co kocha robić. Straszna nieodpowiedzialność, prawda? A ile szczęścia!

nie mam celu w życiu

To nic złego, że ciągle zmieniasz zdanie

Kiedyś myślałam, że studia, które wybrałam, zagwarantują mi stabilną przyszłość. Nawet, jeśli nie nadawałam się do liczenia całek, to musiałam zaliczać przedmioty, żeby przechodzić dalej, i tak prawie 3 lata. Potem dostałam w ogóle nie ambitną, ale za to dobrze płatną pracę. Niezbyt ją lubiłam, ale kasa była dobra i zapewniała stabilizację. Po roku zaczęłam przebąkiwać o zmianie. Ale gdyby punkt w moim mieście nie był nierentowny, pewnie w dalszym ciągu bym tam siedziała.

Robimy to samo ze studiami, pracą, związkami. Trzymamy się kurczowo rzeczy, do których jesteśmy przyzwyczajeni. Do takich, które dają nam pozorną stabilność. Pamiętam, jak na rozmowie o pracę wyszczerzona pani z działu HR zapytała, dlaczego na zdjęciu mam rude włosy, a na rozmowie już blond. Hm, pomyślmy, bo to zdjęcie sprzed 3 lat? Bo lubię zmiany? Oj, stwierdzenie „lubię zmiany” nie jest mile widziane w środowisku biznesowym. To może oznaczać, że zmienisz pracę, jeśli tylko przestanie Ci się ona podobać. No i prawda!

Pamiętam, że przełomowym czynnikiem w moim podejściu do zmian były słowa Michała Szafrańskiego (którego przykład przytaczałam też we wpisie o tym, jak przestać porównywać się z innymi). Michał w ogóle jest postacią, która przyczyniła się do wielu zmian w moim życiu. Czytałam jego wpis o obawach, które się w nim piętrzyły, kiedy miał porzucić etat i skupić całkowicie na blogu. Wspominał też o tym, że kilka razy się przebranżawiał i nie wyklucza tego ponownie w przyszłości. Milioner, inwestor, kojarzący się z pieniędzmi i stabilnością, pozwala sobie co kilka lat zmieniać zdanie na temat tego, co chce robić? A właściwie dlaczego nie?

Wtedy właśnie pomyślałam, że nie ma nic złego w tym, że sama nie do końca wiem, jak chcę prowadzić ten blog. Najpierw myślałam o utrzymywaniu się w przyszłości ze współprac. Potem zaczęłam przygodę z copywritingiem i tak się wkręciłam, że zaczęłam traktować blog jak swoje portfolio. A teraz nie widzę problemu z tym, by połączyć jedno z drugim, a w przyszłości skupić też swoje działania na czymś innym.

Jeśli nie masz celu w życiu, to… nic!

Wiem, że włożyłam kij w mrowisko. Przedstawiciele wyższej rasy, zwani też coachami, mogą mnie uważać za beznadziejny przypadek. Lenia, który nic nie robi ze swoim życiem. A ja, solidarnie, mam prawo mieć to gdzieś. Dla mnie liczy się życie zgodne ze swoimi wartościami i uznanie przed samą sobą.

Zawsze, kiedy ktoś usilnie próbuje wpłynąć na moje działania czy poczucie wartości powtarzam sobie pewne słowa.

Kiedyś umrzesz. Może za 50 lat, może za 70, a może za 10. Masz za sobą już 25, z czego przez ostatnie 5 podejmujesz decyzje bardziej świadomie. Żyj więc tak, jak lubisz. Dopóki nikt nie musi przyjmować Twojego ciężaru na swoje barki oraz nikogo nie krzywdzisz, nie dzieje się nic złego. Rób to, co w danym momencie uważasz za słuszne.

To może się wydawać śmieszne. Ale to samo powtarzam sobie, kiedy mam tak beznadziejne dni, że nic mi się nie chce i nie mogę się na niczym skupić. Mówię sobie wtedy: kiedyś umrzesz.

Dlatego, jeśli czujesz, że ktoś usilnie wpiera Ci swoje wartości, przypomnij sobie te słowa. Kiedyś umrzesz. Czy chcesz przez następne kilkadziesiąt lat przed śmiercią spełniać czyjeś oczekiwania? Czy nie lepiej przeżyć te lata w zgodzie ze sobą i próbować wszystkiego, czego tylko zapragniesz?

 

Mam do Ciebie prośbę. Tak, to będą tak zwane „żebry o zasięgi”. Jeśli ten tekst Ci się podobał (albo masz inne zdanie, które chcesz kulturalnie wyrazić), zostaw po sobie komentarz. Jeżeli znasz kogoś, komu ten tekst mógłby pomóc, udostępnij artykuł.

I pamiętaj – kiedyś umrzesz, więc nie marnuj życia na spełnianie celów, które wyznaczają Ci inni.

 

 

  • Rafał Łabuda

    Ktoś tu chyba przegrał życie, robiąc to, czego się od niego/niej oczekuje. Teraz pozostała tylko krytyka tych, co robią inaczej. Cóż, może uda ci się przekonać samą siebie, że masz rację…

  • Sandro, a może właśnie chodzi o to, żeby nie szukać na siłę szczęścia w kolejnych rzeczach, a nauczyć się je dostrzegać w tym, co już mamy? Dziękuję Ci za Twój komentarz i wiadomość. Stały się one inspiracją do stworzenia nowego wpisu prawdopodobnie kończącego epokę tego bloga, w nim znajdziesz więcej informacji 🙂

  • Sandra Skonieczny

    Jak dobrze ze cie znalazlam. Lidko, tyle mądrości w tym tekście. Jestem zupelnie pogubiona. Mam wrazenie ze zycie ucieka mi przez palce. Kazdy dzien jest taki sam. Gdyby nie kalendarz, ktory wisi w kuchni i zaznaczam w nim dni, kiedy dziecko ma np. zajecia dodatkowe to nie wiedzialabym jaki mamy dzien tygodnia. Szukam tych celow jak grzybiarz w lesie szukajacy prawdziwkow. Kurs trenera, dietetyka, pozniej krawcowa, stylistka paznokci, praca zwiazana z reklama, prawadzenie eventow dla dzieci, handlowiec. A to chodzi o to by byc po prostu szczesliwym. Tylko.. Gdzie to znalezc? Prowadzisz jakies terapie online? 🤔 pozdrawiam cieplo!

  • Paweł Mikołaj Goleń

    Zostanę na dłużej na tym blogu. Tekst – złoto. Tego dzisiaj potrzebowałem. Paweł 32 lata. Znalazłem artykuł po frazie kluczowej. Ale ciekawe jest to czego ludzie szukają na Googlach. Np. Mam 32 lata i … nie mam dzieci, faceta, kobiety, jestem sam/sama, itp. A ja z kolei mam żonę i trójkę dzieci, jestem w takim razie szczęściarzem, a temat pracy i tego co chce robić w życiu w końcu odnajdę. Tak jak tego bloga.

    Pozdrawiam 🙂

  • Alicjo, dziękuję za Twój komentarz 🙂 Ktoś mądry powiedział kiedyś, że „szaleństwem byłoby robić ciągle to samo i oczekiwać innych rezultatów”. Dopóki więc społeczeństwo będzie przekonane, że takie jest życie, mamy pracować ponad siły, zakładać rodziny i działać tak, jak oczekują tego obcy ludzie, nic się nie zmieni.

    Postępowanie inaczej, niż ktoś to nam założył to nie lenistwo ani nihilizm, to szczęśliwe życie na własnych warunkach – czego i Tobie serdecznie życzę 🙂 Bo jednak z jakiegoś powodu wpisałaś w wyszukiwarkę hasło związane z tematem mojego artykułu…

    Co do bezczynności i lenistwa, cóż… Jest czas na pracę i jest czas na lenistwo. A wypełnianie każdej chwili pracą zarobkową, nad domem, rodziną, czymkolwiek „bo tak trzeba, bo do tego zostaliśmy stworzeni”, to nie wypełnianie planu – to brak szacunku do samego siebie wynikający z niskiego poczucia własnej wartości. A stąd już tylko krok do frustracji i nieszczęśliwego życia.

  • Alicja K

    Tanie bzdety, niestety życie jest jakie jest I trzeba się z tym pogodzić. Każdy musi pracować, założyć rodzinę, do tego jesteśmy stworzeni, no ale ludzie bywają leniwi i mają nihiliatyczne podejście, które usprawiedliwia ich bezczynność i lenistwo. Do roboty.

  • Basiu, przede wszystkim dziękuję za to, że podzieliłaś się tu swoją historią. Twoja umiejętność szybkiego uczenia się to z pewnością ogromna zaleta, nie wahaj się jej wykorzystywać. Piszesz, że w Twoim CV nie ma konsekwencji, ale gdybyś konsekwentnie od lat podejmowała prace niezgodne z tym, co chciałaś robić, czy byłabyś teraz szczęśliwsza?

    Im jestem starsza, tym mocniej przekonuję się, że nie ma czegoś takiego, jak „wymarzona praca”, „jedyna miłość”, czy „największa pasja”. Zmieniamy się my, zmieniają się ludzie, którzy nas otaczają. „Coś się kończy, coś się zaczyna”. Sęk w tym, by z tych wszystkich rzeczy, osób i zdarzeń wyciągnąć dla siebie jak najwięcej. Szukaj pozytywów! Wiem, na początku to może brzmieć niedorzecznie, ale pomyśl, ile dały Ci zajęcia, które opisujesz – zaradność, odpowiedzialność i pracowitość. Lubisz pracować i piszesz, że to Twój kapitał – jesteś więc niesamowicie bogata, bo cokolwiek by się nie działo, poradzisz sobie. Praca czyni Cię niezależną.

    Nie wiem, czym zajmujesz się obecnie, ale piszesz o ogromnej odpowiedzialności za małe pieniądze. Czasem stanowisko to nie wszystko. Czasem okazuje się, że ta różnica w wypłacie po zmianie pracy albo pozorna degradacja stanowiska to cena spokoju i zdrowia. A to właśnie one pozwolą Ci znaleźć siłę do nauki języka.

    Basiu, jeśli wiesz, czego NIE chcesz robić, to nawet nie zdajesz sobie sprawy, jak wiele wiesz! Uwierz, uświadomienie sobie tego, czego nie chcemy robić, z kim nie chcemy się zadawać i czego absolutnie nie akceptujemy w naszym życiu, niektórym udaje się dopiero na starość. Ty masz 36 lat i całe życie przed sobą! Zobacz, jak wiele wiesz!

    Poza tym, jak chciałabyś określić cel zawodowy? Za 5 lat będziesz na stanowisku takim i takim? A gdyby tak zmienić podejście na: cokolwiek nie będę robić, wyciągnę z tego, ile się da i nigdy, przenigdy nie przestanę się rozwijać? 🙂

    Jeszcze słowo o empatii. Kochana, to Ty decydujesz, jak wykorzystasz tę zdolność. Możesz brać na siebie coraz więcej, pracować za grosze i zawalać terminy, żeby innym było łatwiej albo żeby ktoś Cię pochwalił, ale nie nazywaj tego, proszę, empatią. Nie myl empatii ze współczuciem i koniecznością robienia czegoś za innych. Empatia nie czyni z Ciebie popychadła! Wręcz przeciwnie, Twoja ogromna empatia pozwoli Ci idealnie wczuć się w położenie Twojego przyszłego pracodawcy – gdybyś była na jego miejscu, czego oczekiwałabyś od nowego pracownika?

    Może się okazać, że nigdy nie określisz celu zawodowego. Ale to nie oznacza, że nie możesz jednocześnie być szczęśliwa. Życzę Ci dużo spokoju i empatii ukierunkowanej na samą siebie 🙂

  • BARBARA

    Mam 36 lat i jeszcze nie odnalazłam celu zawodowego i, niestety, płacę za to słoną cenę. Na rozmowach kwalifikacyjnych trudno jest mi umotywować, dlaczego aplikuję do danej pracy, dlaczego mam przerwy w zawodowym życiorysie, dlaczego nie ma żadnej spójności, ani konsekwencji w moim cv. Po prostu tułam się i miotam. Chętnie i szybko (co się pewnie niebawem zmieni) się uczę, naprawdę lubię pracować – to mój kapitał, tylko to. Ląduję w pracach, gdzie jestem zarzucana ogromną ilością pracy, przy czym nie dostaję żadnego wsparcia, ponoszę odpowiedzialność, zawalam terminy, pracuję po godzinach w czynie społecznym za małe pieniądze. Najbardziej upokarzające są rozmowy, w których „muszę zdawać samokrytykę”.
    Chętnie poświęciłabym swoją energię na naukę „nie wiem czego”, na pomoc „nie wiem komu”. Mam ogromne pokłady empatii, wynik z testu matryc Ravena 93, ale co z tego, skoro nie wiem, dokąd zmierzam, a jak stwierdził Konfucjusz: „Żaden wiatr nie jest dobry dla okrętu, który nie zna portu swego przeznaczenia.” Czuję się winna, że nie wiem, co mam robić zawodowo. Próbowałam wiele razy wymyślić sobie cel….myślałam, myślałam …. i nic z tego. Wiem tylko, czego nie chcę robić, wiem, do czego się nie nadaję. Wymyśliłam tylko, że chciałabym biegle mówić po angielsku, nauczyć się od native speakera, ale średnio mnie na to stać…W związku z tym wszystkim, co napisałam powyżej, bardzo uderzają we mnie mądrości typu: musisz określić cel, a twój umysł znajdzie drogę (co jest pewnie prawdą), musisz ponieść cenę dla realizacji celu (chętnie poniosę, bo wiem, że rzeczy naprawdę wartościowe, zawsze wymagają ofiary), bo nie umiem znaleźć celu – przynajmniej zawodowego. Trudno jest żyć bez celu. 🙁 Czasem wpłacę jakiś grosz na ludzi i zwierzaki – może komuś chociaż trochę przyda się moje bezcelowe życie.

  • Agata, bardzo się cieszę i dziękuję za Twój komentarz 🙂 Wszystkiego dobrego!

  • Agata Pastwa

    Pomogłaś, dziękuję !

  • Ojej, jak pięknie napisane 🙂 Bardzo mi miło 🙂

  • Kamilę lubię, ale od czasu do czasu, bo potem wszystko brzmi już tak samo, a biznes jest biznes i trzeba nagrywać. Włączam tylko te filmy, które mogą mi się przydać. Aczkolwiek uważam, że jako jedna z nielicznych ma coś sensownego do powiedzenia poza standardowym „możesz wszystko”. A z Miłoszem Brzezińskim oglądałam kiedyś jeden wywiad i pamiętam, że bardzo mi się podobał, więc w wolnej chwili się zapoznam bardziej z jego twórczością.

    Kołcz Majk – cóż, powiem grzecznie, że do mnie nie przemawia, a powody zatrzymam dla siebie (i wcale nie są to bluzgi 😉 ).

    Dziękuję za wszystkie polecenia 😉

  • Z Polskich lubię sobie czasem poczytać/posłuchać/pooglądać Kamilę Rowińską, choć wiem, że jest wiele osób, które nie trawią Kamili. Ja Ją cenię za to, że właśnie nie mówi tych tanich tekstów, tylko raczej „bierz się za robotę!”. Czytam właśnie „Przemianę” Briana Tracy, posłuchałam kilku nagrań i może nie jest to 100% dla mnie, ale jednak też bardziej daje kopa przez motywację do pracy, niż przez patrzenie w sufit. Dale’a Carnegie już znasz. Może też Miłosz Brzezińśki? Choć raczej Miłosza z wywiadów znam, więc tak z czystym sumieniem to nie mogę zapewnić, że Ci Ferrari z nieba spadnie, ale pewnie nie raz się uśmiechniesz 😉 I w kwestii tych speców interesujących, choć nie wiem na ile dobrych i godnych polecenia, ale niewątpliwie będących ciekawą osobliwością na scenie rozwoju osobistego- Kołcz Majk, czasem zerkam co tam znowu nabluzgał 😀

  • Cudownie napisane! Po przeczytaniu miałam iskierki w oczach i taki wewnętrzny spokój. Jakby przestrzeliła mnie kula z pistoletu na wylot, zabierając wszelkie smutki i zamartwienia o przyszłość <3

  • O, to jeśli możesz poleć mi proszę fajnych ludzi od rozwoju osobistego, zarówno polskich, jak i zagranicznych 🙂

    Jak byłam młodsza, to mówiłam, że mogę nie mieć domu, ale chcę Astona Martina, to sobie ewentualnie będę w nim mieszkać 😀 Nie wiem, co miałam w głowie, choć Astony bardzo mi się podobają wizualnie.

    I wbrew pozorom możesz być bardziej szczęśliwa, niż wiele osób, które posiadają rzeczy, które wymieniłaś. Bo szczęście nie zależy od stanu konta, choć fajnie mieć więcej kasy, bo to na przykład większe porcje lodów – a już lody dają szczęście 🙂

  • Tak, do pewnych zmian i decyzji trzeba być gotowym, aby one były prawdziwie nasze, a nie narzucone czy wymuszone. Gratulacje, że u Ciebie ta gotowość jest i nie masz wyrzutów, że „tak późno” – co to w ogóle znaczy późno? Przecież to pojęcie względne 😉

  • Taki wyrzut pachnie dla mnie czymś z gatunku „szkoda mi czasu na siebie/dla siebie”. To co napisałaś o tych wyrzutach apropos „mało wartościowej” lektury to coś, co nagminnie słyszę od klientów. moim Wirtualnym Gabinecie Psychologicznym. Warto zadbać o to, by to zmienić., bo takie myślenie, powoduje, że sami siebie spychamy na dalszy plan…

  • Brawa za brak wyrzutów sumienia👏 Uczę takiej postawy moich klientów – by nie ciosali sobie kołków na głowie, to naprawdę niczego nie zmienia:) Wyciąganie wniosków ma sens, mentalnie karanie siebie, nie.

  • Kiedyś na rozmowie kwalifikacyjnej pytano o to „gdzie Pani siebie widzi za 5/10 lat”. Dzisiaj dobry HRowiec zwyczajnie o to nie zapyta. Dlaczego? Dlatego, ze to pytanie z gruntu nie ma sensu i z założenia mocno odbiega od rzeczywistości, bo kto z nas przewidział, że całkiem sporo osób, będzie zawodowo sprzedawać kosmetyki i ubrania na instagramie, które kilka lat temu jeszcze nie było?

  • Oj tak, powinności i to co „musimy”. Zazwyczaj na liście nie ma nic o szczęściu, życie w zgodzie ze swoimi wartościami, podążania za swoimi pragnieniami. Natomiast góruje to, co w oczach wieli, pozwoli nam być „w normie społecznej”. Tylko czy o to w życiu chodzi?

  • Dobra Lidka, a teraz spójrz w sufit, policz do trzech, zamknij oczy i wyobraź sobie swoje czerwone Ferrari… 😉 Tak kojarzą mi się ludzie odpowiedzialni za te teksty, jak zacytowany o e-booku 🙂 Wiem jednak, że są też fajni, profesjonalni ludzie od rozwoju osobistego, jednak… Powiedzmy, że ustalasz sobie jeden życiowy cel i robisz cały czas tylko to, co prowadzi do jego osiągnięcia. Umówimy się, że przy naszej próżności może to być wspomniane Ferrari. Żyjesz tak 30-40 lat, zaharowujesz się, w końcu udało Ci się uzbierać, kupujesz autko, wyjeżdżasz nim z salonu i co dalej? No właśnie… Fajnie mieć cel, ale nie jeden, nie dwa… Fajnie też, żeby te cele były ciekawsze niż drogie auta, duże domy i fajne kiecki. Ja jeżdżę 21-letnim Oplem w kombi, pracuję bez umowy o pracę, robię wiele rzeczy, które lubię robić i które nie przynoszą mi milijonów złotych monet i wiesz co? Bardzo mi z tym dobrze 😉

  • Bardzo się cieszę z kolejnego, stałego czytelnika 🙂

  • Bardzo fajny tekst. Czyta się go tak lekko a do tego kwestionuje wszystko co z góry jest wiadomo i to jest w nim takie fajne. Daje autentyczne uczucie wolności że przecież nic nie musisz 🙂 Znalazłem Twój blog i już z nim zostanę 🙂

  • Zgadzam się z tymi studiami, sama często słyszę, żebym poszła na jakąś psychologię (nie wiem, kto wpadł na to, że to łatwy kierunek) byleby mieć papierek… A jednak mogę robić to, co lubię i na tym zarabiać. Im więcej osób wokół ma tytuł magistra, tym mniej ten tytuł znaczy – potrzeba umiejętności, charakteru i doświadczenia. Fajnie, że na chwilę odpuściłaś i teraz masz przed sobą cudowne plany 🙂 Życzę wielu sukcesów 🙂

  • Nie, nie brzmi to infantylnie 🙂 Cieszę się, że znalazłaś czas na przemyślenie swojej sytuacji. Tego nam często brakuje – jesteśmy tak zajęci spełnianiem założeń, że nie myślimy zbyt wiele o tym, czego chcemy. Czasem też jest tak po prostu wygodnie, bo strach przed konfrontacją ze samym sobą jest ogromny… Okazuje się jednak, że można stawiać siebie na pierwszym miejscu, a przy tym być szczęśliwym i roztaczać to szczęście na innych 🙂

  • Ola

    Bardzo dobry i mądry tekst. Życie warto przeżyć tak żeby być szczęśliwym ze sobą – jakkolwiek infantylnie to brzmi. Jeśli ja potrafię cieszyć się swoim życiem – pracą, rodziną, pasjami to przekłada się na radość z kontaktu z innymi. Miałam kilka momentów w życiu kiedy uważałam, że nic nie potrafię, nic nie osiągnę, wszyscy są lepsi. I o dziwo w momencie kiedy zaczęłam myśleć – najważniejsza jestem ja, to czego ja chcę (a wtedy już doskonale wiedziałam, co daje mi radość każdego dnia) – ludzie zaczęli pojawiać się na nowo wokół mnie i jak dotąd nie opuścili.

  • Ja mam cel w życiu, żeby skończyć studia i pracować w zawodzie jako tłumacz hiszpańskiego bo to mi sprawia radość. Przyznam, że dla mnie głupotą jest pójście na studia byle by mieć studia, uważam, że można nie iść na studia i robić inne wspaniałe rzeczy i się spełniać. Brak celu to nic złego, sama przez chwilę nie wiedziałam co robić i jak się okazało moja nauczycielka hiszpańskiego z liceum wiedziała wczesniej niż ja, że będę chciała iść na filologię hiszpańską 😉

  • Dobrze pamiętam ten czas w swoim życiu kiedy zabrakło celu w moim życiu. Poszłam na studia, zmieniłam otoczenie i ciężko było mi się odnaleźć w nowym miejscu. Nieświadomie zaczęłam się przez to oddalać od ludzi, co w cale nie było dobre. I pewnego dnia mnie olśniło. Przecież zawsze lubiłam biegać! Zawsze lubiłam chodzić po górach! I tak zaczęłam regularnie biegać i brać udział w zawodach, zapisałam się do klubu turystycznego, gdzie ludzie podzielali pasję do gór jak ja.
    Najważniejsze to nie poddawać się i pomyśleć, co się lubi, co relaksuje, co sprawia, że czujemy się lepiej i cel sam się odnajdzie 🙂

  • Przyznam, że pisałam ten tekst w emocjach i na początku też w łzach… Mam nadzieję, że pomogłam choć trochę. Nawet nie wiem, co Ci odpowiedzieć, bo nie miałam zamiaru doprowadzać nikogo do płaczu. Mam jedynie nadzieję, że to taki „płacz siły”. Życzę Ci wszystkiego dobrego 🙂

  • Jeju, popłakałam się. Tak bardzo potrzebny było mi przeczytać coś takiego… Dziękuję Ci za ten tekst!

  • Oczywiście, zgadzam się, że wielu osobom wyznaczenie celu ułatwia domykanie różnych spraw, staje się motywacją. Ale ostatnio wyznaczanie „życiowych celów” stało się obowiązkiem ludzi sukcesu, a bycie człowiekiem sukcesu stało się obowiązkiem każdego (mam nadzieję, że wiadomo, o co mi chodzi 🙂 ).

    Ten artykuł staje w opozycji do obecnych trendów. Można inaczej i można czuć się z tym dobrze.

    Również pozdrawiam i dziękuję 🙂

  • Witaj, Lidko!

    Bardzo ciekawy wpis. Osobiście nie cierpię, kiedy narzuca się komuś co powinien (myśleć, robić, mieć itp.). Myślę, to co myślę, i czyjeś „powinnaś” niczego tu nie zmieni. Wielu osobom cel jest w życiu potrzebny i rozumiem to. Ale jeśli ktoś go nie ma i nie potrzebuje, a jednocześnie żyje w zgodzie ze sobą i tak jak jest mu dobrze, to po co mu cokolwiek narzucać?

    Chyba jedynym lekarstwem jest się uodpornić, a jak ktoś Ci mówi „musisz! powinieneś!”, to może najlepiej się po prostu uśmiechnąć 🙂

    PS. „Chcę być szczęśliwa” to wspaniały cel.

    Pozdrawiam i udostępniam! 🙂

  • Angelika, w takim razie podziwiam za brak wyrzutów sumienia za niezrealizowane cele! Mało komu udaje się takie coś w sobie wypracować. Też mam jakieś małe cele, na przykład określona liczba artykułów w miesiącu, albo stopniowe zwiększanie zasięgów. Ale często bliscy wymagają, by już teraz wiedzieć, gdzie chcemy być za 30 lat. A nie każdy wie, gdzie będzie choćby za rok 🙂

  • Angelika Fronia

    Świetny tekst. To prawda, każdy goni za tym, aby wyznaczać sobie kosmiczną ilość celi, bo nie można być gorszym od koleżanki, bo jak się ich nie ma to jest się leniwym itp. Uważam, że to indywidualna sprawa każdego z nas, mam kilka celi, które staram się zrealizować, ale nie mam wyrzutów sumienia jak mi się nie uda, po prostu zmieniam je, tak jak zmienia się w danej chwili moja sytuacja życiowa:)

  • Jeżeli są to cele wyznaczone samodzielnie, bez narzucania sobie czyiś wartości, to super! Ważne, żeby się spełniać – czy to odhaczając pozycje na liście „to do”, czy żyjąc z dnia na dzień 🙂

  • Joanno, dziękuję za Twój komentarz. Zgadzam się – otoczenie aż kipi tym, co powinniśmy robić. Kiedy można powiedzieć, że jesteśmy produktywni, a kiedy mamy czuć się leniami, bo ktoś robi więcej niż my? A przecież zawsze można więcej, trzeba tylko podnosić sobie poprzeczkę wyżej i wyżej.
    A co do poradnika, kto powiedział, że wszystkie poradniki są mądre? Czasem więcej sensu w nasze życie wniesie zdanie z pozornie nieistotnej powieści, niż cała książka z poradami 🙂

  • Joanna

    Bardzo dobry i potrzebny tekst. Też mam wrażenie, że w dzisiejszych czasach jesteśmy z każdej strony zarzucani rozkazem „musisz”. Sama do niedawna uwielbiałam różne poradniki czy psychologiczne teksty mające na celu mnie zmotywować do „przekraczania granic”, jednak od dłuższego czasu te same publikacje przytłaczają mnie. Jednak do dziś zdarza mi się czuć nieuzasadnione wyrzuty sumienia, że mam ochotę przeczytać nic nie wnoszącą, lekką powieść, a nie mądry poradnik o organizacji czasu. Cóż… Twój tekst to dla mnie powiew zdrowego rozsądku!

  • Cel, też tak miałam, teraz powoli dążę do zmiany i osiągnięcia celu. Czy to źle, że tak późno? Nie, widocznie trzeba przejść pewne etapy i się nie załamywać.